کشف یک سکونتگاه باستانی مربوط به عصر برنز در قزاقستان، دیدگاه ما را در مورد جوامع استپی تغییر می‌دهد.در قزاقستان، باستان‌شناسان یک «سکونتگاه اولیه» وسیع مربوط به عصر برنز به نام « هفت دره» کشف کرده‌اند که دارای آثار فلزی، خانه‌ها و یک سازه بزرگ است.
مجله اینترنتی باستان شناس : بر اساس یک مطالعه جدید، این سکونتگاه وسیع که در استپ قزاقستان کشف شده است، باید در زمان خود، حدود ۳۶۰۰ سال پیش، یک شهر پیشگام بزرگ بوده باشد. این شهر اولیه که سمی‌یارکا نام داشت، ۱۴۰ هکتار وسعت داشت – چهار برابر اندازه روستاهای معاصر در منطقه. این مکان که قدمت آن به ۱۶۰۰ سال قبل از میلاد مسیح می‌رسد، به عنوان اولین سکونتگاه در منطقه که دارای منطقه قابل توجهی اختصاص یافته به متالورژی و تولید قلع و برنز بوده است، برجسته است. این مطالعه در مجله Antiquity منتشر شده است.
«میلجانا رادیوویویچ»، نویسنده‌ی اول این مقاله و باستان‌شناس دانشگاه کالج لندن، می‌گوید: «سمی‌یارکا درک ما از جوامع استپی را متحول می‌کند. این سکونتگاه نشان می‌دهد که جوامع کوچ‌نشین قادر به ایجاد و حفظ سکونتگاه‌های دائمی و منظم با محوریت تولید متالورژی در مقیاس بزرگ بوده‌اند.»
این مکان بر فراز تپه‌ای در بالای رودخانه ایرتیش در شمال شرقی قزاقستان و مشرف به شبکه‌ای از دره‌ها قرار دارد. این موقعیت مسلط، محققان را بر آن داشته است که آن را «شهر هفت دره» بنامند، که نشان می‌دهد این شهر ممکن است حرکت در امتداد رودخانه را کنترل می‌کرده است.
تیم باستان‌شناسی ضمن اسکن منطقه با پهپاد و حفاری بخش‌های مختلف محوطه، دو ردیف از دیوارهای خاکی را شناسایی کرد که به سمت یکدیگر پیش رفته بودند و به سازه‌های کوچک‌تری تقسیم شده بودند. فضای داخلی این دیوارها، دیوارهای خشتی گلی بودند که احتمالاً خانه‌های جداگانه را از هم جدا می‌کردند.
محققان می‌گویند، جایی که دو ردیف به هم می‌رسیدند، یک سازه مرکزی بزرگتر وجود داشت. این سازه تقریباً دو برابر اندازه بقیه بود و ممکن است برای اهداف آیینی یا اداری مورد استفاده قرار می‌گرفته است.
در جنوب شرقی یکی از خاکریزها، منطقه‌ای مملو از مصنوعات فلزی، سنگ معدن و سرباره شناسایی شد که نشان می‌دهد این مکان برای فلزکاری استفاده می‌شده است. رادیوویویچ می‌گوید این ممکن است نمونه اولیه‌ای از تولید صنعتی برنز مس و قلع (آلیاژ مس-قلع) باشد، سنگ بنای اقتصاد عصر برنز اوراسیا که مدت‌هاست از سوابق باستان‌شناسی مفقود شده است.
گمان می‌رود سنگ‌های فلزی مورد استفاده در ساخت این آثار باستانی، احتمالاً از ذخایر نزدیک در کوه‌های آلتای، جایی که مرزهای قزاقستان، روسیه، مغولستان و چین به هم می‌رسند، آمده باشند. این موقعیت استراتژیک و نزدیکی به رودخانه، ممکن است سمیارکا را به مرکزی برای تجارت و توزیع در منطقه تبدیل کرده باشد.
دن لارنس، یکی از نویسندگان این مطالعه از دانشگاه دورهام، می‌گوید: «مقیاس و طرح سمیارچا برخلاف هر چیزی است که قبلاً در منطقه استپی دیده‌ایم.» این شهر اولیه بسیار بزرگتر از اردوگاه‌ها و روستاهای کوچک رایج در جوامع استپی آن زمان بود.
لارنس اضافه می‌کند که یافته‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد که «جوامع عصر برنز در اینجا سکونتگاه‌های دقیق و برنامه‌ریزی‌شده‌ای مشابه با جوامع معاصر خود در مناطق سنتی «شهری» جهان باستان ایجاد کرده‌اند.»
محققان خاطرنشان می‌کنند که کاوش‌های آینده می‌تواند به روشن شدن نقش سمی‌یارکا در منطقه‌ی وسیع‌تر کمک کند.
