بررسی جدیدی که اخیرا در ژورنال Nature منتشر شده است، شواهدی از آدم‌خواری در میان جوامع مَگدالنی در غاری در لهستان را ارائه می‌دهد. این نتایج، بینش جدیدی از آیین‌های تدفینی و مناسک جوامع پیش از تاریخ فراهم می‌کند. یافته‌ها نشان می‌دهند که شکارچی-گردآورندگان مگدالنی حدود ۱۸ هزار سال پیش به‌طور معین بقایای انسانی را مصرف می‌کردند!
مجله اینترنتی باستان شناس : بر اساس شواهد، بسیاری از استخوان‌ها دارای آثار دستکاری انسانی، مانند بریدگی‌های ابزارهای سنگی و شکستگی‌های عمدی برای جدا کردن بافت‌های عضلانی، مغز و مغز استخوان هستند. محققین این شواهد را تاییدی بر تغذیه از اجساد دانسته و فرضیه آیین تدفینی بدون آدم‌خواری را رد می‌کنند.
درواقع، اجساد اندکی پس از مرگ و پیش از آغاز فرآیند تجزیه، قصابی شده‌اند. آثار بریدگی روی جمجمه نشان‌دهنده جداسازی پوست و گوشت است، درحالی‌که استخوان‌های دراز مانند ران و بازو، دارای شکستگی‌های ناشی از ضربه هستند که احتمالا برای دسترسی به مغز استخوان، ایجاد شده‌اند.
آدم‌خواری در مراحل مختلف دگرگشت انسان وجود داشته و در دوران پیش از تاریخ ممکن است ناشی از نیازهای بقا، آیین‌های مذهبی یا خشونت بین‌گروهی بوده باشد. این رفتار احتمالا بخشی از درگیری‌های سرزمینی و رقابت بر سر منابع، پس از آخرین اوج یخبندان بوده باشد. شواهد آدم‌خواری در ۵ محوطه دیگر از این فرهنگ در سراسر اروپا نشان‌دهنده کارکرد راهبردی یا نمادین این رفتار است.
برخلاف غار گاف در بریتانیا، که در آن بقایای انسانی با اهمیت آیینی پردازش شده و جمجمه‌ها به‌دقت به جام آشامیدنی تبدیل شده‌اند، شواهد این غار نشانی از چنین احترامی ندارند. بقایای انسانی در کنار بقایای حیوانات قرار گرفته‌اند، که نشان می‌دهد این افراد بخشی از یک آیین تدفینی محترمانه نبوده، بلکه مانند منابع غذایی قصابی و مصرف شده‌اند.
قربانیان احتمالا اعضای گروه رقیب بوده‌اند که نه به‌دلیل نیاز مبرم به غذا، بلکه به‌عنوان اقدامی تحقیرآمیز یا شکلی از آدم‌خواری مرتبط با جنگ، خورده شده‌اند. چرا که آدم‌خواری بخشی از فرهنگ آن‌ها بوده است!
بااین‌حال، نتایج ژنتیکی نشان می‌دهند که هم مهاجمان و هم قربانیان به یک جمعیت گسترده‌تر مگدالنی تعلق داشته‌اند، که این احتمال را مطرح می‌کند که خشونت‌ها ناشی از رقابت‌های 《درون‌گروهی》 بوده است، نه صرفا تهاجم سرزمینی.
بدین ترتیب، آدم‌خواری در میان گروه‌های مگدالنی نه یک رفتار استثنایی یا ناشی از استیصال در شرایط اضطرار، بلکه بخشی باثبات از فرهنگ آن‌ها بوده است!
🖋سحر مرتضی نژاد
